Het bootcamp als mijn mini-universum

In het bootcamp hebben we een strakke planning. We sporten iedere dag, we krijgen tal van trainingen. Het is een geweldige ervaring. In de avonden moeten we een hoop leren. Ook worden we mentaal getest. We moeten samenwerken onder druk, krijgen opdrachten waarbij van iedere kandidaat onzekerheden en zelfs angsten naar boven worden gehaald.

Dit zorgt op de tweede dag al voor veel emotionele verhalen en zelfs tranen bij een aantal mensen. Het is doodeng om jezelf bloot te moeten geven. Maar na zo’n opdracht is er ook opluchting: ‘Ik ben niet de enige met onzekerheden!’ Ook zorgt het direct voor een een vertrouwde band binnen de groepen. Binnen een hele korte tijd ontstaan er hechte banden tussen deelnemers. Vooral met groepsleden waarmee je de slaapruimte deelt en alle opdrachten uitvoert. 

Wat raar is, is dat de groep waarmee je in zo’n snelle tijd zo hecht wordt stiekem ook je “concurrenten” zijn. Hoe langer het bootcamp duurt hoe meer dat voelbaar wordt. Niemand geeft dit toe of laat het zien, maar de spanning is zeker aanwezig. Voortdurend vergelijk ik mezelf met groepsgenoten: ‘Hoe doet zij dit? Moet ik iets meer doen zoals hij?’ Binnen de groep hebben we het dan weer over andere groepen: ‘Die jongen uit groep 1 gaat sowieso door!’ en ‘ik denk dat zij ook wel een goede kans maakt.’ 

Tijdens het bootcamp zijn altijd begeleiders en soms assessment psychologen aanwezig. Zij houden alles goed in de gaten, beoordelen en zorgen ervoor dat alles goed verloopt. Zij steunen ons als dat nodig is en zorgen dat niemand over zijn eigen grens heen gaat. Aangezien we ook door hen beoordeeld worden is het wel spannend om continu door hen geobserveerd te worden. Wanneer een begeleider aanwezig was wordt door veel mensen dan ook net een stapje meer gedaan. Onder die mensen val ik natuurlijk ook. Iedereen probeert zich van zijn beste kant te laten zien. Af en toe vind ik het zelfs lastig te bepalen of mensen zich anders voor doen om een beter beeld van zichzelf te laten zien of dat ze echt zo zijn. Soms twijfel ik zelf ook. Moet ik nou meer mijn best doen en op de voorgrond treden of juist meer mezelf zijn?

Het bootcamp is iets aparts. Voor een lange periode leef je met een groep mensen in een klein wereldje waarin alles gefocust is op geselecteerd worden als Sea Ranger. In die dagen is dat even jouw wereldje. Jouw mini-universum. Alle dingen die in die wereld gebeuren neem je dan ook heel serieus. Door kleine gebeurtenissen kunnen spanningen al hoog oplopen. Bijna een beetje als een soort Expeditie Robinson of Wie is de Mol. Als ik nu terugdenk moet ik er best een beetje om lachen.

Naast dat het spannend is en af en toe best zwaar is het vooral heel erg leuk. Voor mij was het een unieke ervaring die ik niet had willen missen. Ik had mezelf opgegeven om te leren, nieuwe mensen te ontmoeten en uit mijn comfortzone gehaald te worden. Dit is allemaal zeker gelukt. Naast alle praktische dingen die ik tijdens het bootcamp heb moeten leren is het belangrijkste dat ik heb geleerd misschien nog wel dat ik meer in mijzelf mag geloven en meer mezelf zijn. Iets wat ik niet had verwacht te leren toen ik mij inschreef. Als ik geen Sea Ranger was geworden, was ik toch blij dat ik aan het bootcamp mee heb mogen doen. 

Wil je meer weten over het werk dat ik nu doe op zee? Volgende week neem ik je mee in een dag (en nachtwacht) op het Sea Ranger schip.