Wat zeilen zo leuk maakt
Door Sea Ranger Thierry van Veggel
Wat maakt zeilen zo leuk? Is het “het glazen bol gevoel” als je ver op zee bent? Het gevoel van tarten van de elementen wanneer de omstandigheden wat zwaarder worden en Poseidon jou toestemming heeft verschaft tot het oversteken van zijn woonkamer? Of misschien de verbinding met oude mythes en verhalen uit tijden waarin men nog niet wist wat hun eindbestemming was? Al deze vragen stel ik mijzelf terwijl ik me verlies in het aanzicht van het vloeibare bladgoud op de golftoppen van de ondergaande zomerzon.
Persoonlijk is het voor mij een combinatie van al deze dingen. Het kunnen ontsnappen aan de stress en zorgen van het landleven weet mij zo nu en dan in een idyllische gedachtenstaat te brengen. Mijn eigen oase van extase. Dat gevoel alleen al is voor mij onbetaalbaar. Zeilen maakt je rijk.
Zeilen maakt je rijk, maar niet op het gebied van financiën – voor de meesten dan. Maar stel nou dat dat wel zo was? De zee als een valuta; de flora, fauna en diversiteit hiervan als invloeden op de koers. Momenteel staat die niet zo sterk, integendeel, de koers keldert met ijzingwekkende snelheid omlaag. Onze oceanen verkeren in een staat van ecologische inflatie. Dat wordt me, sinds ik bij de Sea Ranger Service werk, steeds duidelijker. We hebben een groot probleem wanneer onze wereld failliet gaat, en dan heb ik het niet over een economisch faillissement. Een gezond zeemilieu is van onschatbare waarde voor onze planeet. Ieder ander ecosysteem heeft baat bij haar voorspoedige gesteldheid.
Aan de andere kant leer ik ook veel over de ontwikkelingen die momenteel plaatsvinden om ons mariene milieu weer een zetje in de juiste richting te geven. Zo zijn er wereldwijd al verschillende initiatieven met betrekking tot het planten van zeegrassen. Ondanks dat zeegras maar 0,2% van de globale zeebodems bedekt is het in staat om 10% van alle CO2 die de oceanen opnemen tot zich te nemen. Het is daarmee 35x efficiënter dan tropische regenwouden (bron 1). Ook is er een grote toename van zeewier boerderijen. Net als zeegras neemt zeewier veel CO2 op. Verder biedt het mogelijkheden als eiwitbron (bron 2) in voedsel en wordt er druk gewerkt aan zeewier als brandstof (bron 3). Hoe meer CO2 er wordt opgenomen, hoe meer de verzuring van de oceanen wordt tegengegaan. Dit heeft dan weer een positief effect voor de wereldwijde koraalriffen en alle voedselketens die hieraan zijn verbonden (bron 4).
Ook visserij is een terugkomend onderwerp vandaag de dag. Ik ben hier zelf niet voor of tegen, maar ik vind het goed om te lezen dat er gebieden worden ingesteld waarin het niet mag zodat de biodiversiteit daar een kans heeft om zich weer te herstellen. Hoe groter de biodiversiteit hoe meer vissen dit genereert buiten de beschermde gebieden. Dat heeft dan uiteindelijk ook weer baat voor de vissers (bron 5).
Sinds mijn baan bij de Sea Rangers ben ik niet méér gaan houden van de zee. Deze liefde is namelijk al jaren onvoorwaardelijk. Wel is mijn kijk naar haar veranderd in de zin van dat ik haar pracht niet meer zo voor lief neem. Net als bij een echt persoon doet het gezicht van de zee aan de buitenkant alsof alles prima gaat. Maar intern vindt er allerlei soorten problematiek plaats. Ik wil dat het weer goed met haar gaat. Ik wil actief bijdragen aan haar behoud. Het doet mij dan ook deugd om te zien dat ik dezelfde houding steeds meer terug zie bij mijn leeftijdsgenoten.
Zeilen maakt mij rijk. De zeeën maken ons rijk. En zoals Leonardo Di Caprio zei in ‘The Wolf of Wallstreet’: ‘’Let’s make some (motherf*cking) money!’